آیه های سپیدی
بگذار
دستانت
ـ این آیه های سپیدی را ـ
در چیره گیِ یلداهای دود
ببوسم
بگذار
دستانت
ـ این سپیده های باکره را ـ
در شامهای آبستنِ مرگ
ببوسم
بگذار
دستانت
ـ این آتشکده های دعا را ـ
در زمستانِ کوچیدنِ ایمان
ببوسم
بگذار
دستانت
این آیه های همیشه برجایِ تقدس را
زین سویِ چترِ کبودِ گناهها
ببوسم
بگذار
دستانت
این کتیبه های اسطورۀ زن بودن را
در آستان دگر گشتن خویش
ببوسم
بگذار
آخر!
دستانت
این ساحل عصیان دستهایم را
در بیهوده گیِ تنفس ماه بر اقیانوس
ببوسم
۱۵ میزان ۱۳۶۸