ریشه در سنگ
ـ۱ـ
ابرها در پیِ فردای بهاری
دلتنگند:
«نشود سبزه دگر خواهشِ یک قطرۀ نوشین نکند
نشود شاخه ز بی برگیِ خود شعرِ صبا را نسراید
نشود شهر غمین
ـ تشنۀ دلبستۀ روز ـ
دگر آب نخواهد
نشود دست فرا گشته به ناهید
دعا را نسراید
نشود مرغ امید آورِ این خاک
دگر
قصۀ آمین نکند.»
ـ۲ـ
شاخه گسترد سپیدارِ کهن تا غمِ ابرینۀ باران،
پاسخی داد به دلواپسی ابر:
«اگر از روزنۀ کاهی این باغ، سلامی به بهاران نرسد
اگر از حنجرۀ کوچۀ دلتنگ، کلامی به بهاران نرسد
همه افراشته قامتها
همه فردا نظران
تا همیش
تاهمیش
ریشه در سنگند.»
کابل ـ ۲۴ سرطان ۱۳۶۷