-۶۱-
صبحست زگام نازت آبستنِ روز
در نامِ تو مژده ییست: پیوستنِ روز
من منتظرِ حدوثِ شبهای تنت
تو دامنۀ قیامتی ـ رُستنِ روز
۲۶ سرطان ۱۳۶۷ – کابل
***
-۶۲-
برتاج، شُکوهِ شاخِ مرجان زده ای
بر چهره، صفای صبحِ باران زده ای
برقامتِ آشنای شبهای خدای
قفلی زنمازِ پرده داران زده ای
۲۳ سنبلۀ ۱۳۶۸ – کابل
***
-۶۳-
ای دورترین ستاره در خوابِ زمین
بیرون ز هوای تلخِ خونابِ زمین
برگرد به کوچه های دلگیرِ عشاق
ای تاجِ سپیده های بیتابِ زمین
۶ حمل ۱۳۶۷ – کابل