به شبروانِ جنگلِ خیال
به شاعر زمانه های خفته در عروق خاک
به رهنورد کهکشان شب
خروش آتش نبرد می کند صدا:
دگر ز پُشت آن نمادها،
ز واژه های هیچ گوی،
ز یاد دختران خفته در حریم ناز ها،
زلانۀ حقیر و کاغذین شب،
ز چنبر سکوت مرگزا،
برآ وبا رونده گان جادۀ سپیده ها
به پیشواز جلوۀ بهار رو!
و واژه های سبز را
به پای آن شعور سُرخ
که از نوای سینۀ نشسته در تب گلوله ها
به گوش سبزه های خو گرفته با عصارۀ کبود خون ـ
فتاده چون سرود جاودان،
نماد جاودانه گی راهیان انقلاب ساز!
تو ای تراوش امید غمکشیده گان شهر من!
زشهریان خود خبر گرفته ای؟
که این برهنه های آتشین سرشت
چسان به پای کوه ها و تنگِ دره ها
به جنگ شب ستاده اند و معبدِ سپیدِ آفتاب را
نماز میبرند
تو ای روندۀ دیار غربت فسانه ها!
بیا و آن نگاره های حرف – ریز را
زخون راهیان انقلاب
ستاره های آسمان شعر ساز
و شعر را،
ترانۀ شکوه خلقهای ما،
سرود رهروان جادۀ ظفر!
کابل ـ ۲۹ عقرب ۱۳۶۰