آخرین برگشت
در تو نگفته ها
در تو نرُسته ها
عصیان را
با سبزینه های شعر
با خونِ لایه های تَرَک بستۀ زمین
بیدار میکنند
بی تو
زمان ز قابِ ساعتها میگریزد
و خورشید
ـ چون دخترانِ آزرم ـ
چادر به چهره میکشد
بی تو
نوزادان به زهدانها بر میگردند
و کوچه های شهر
بوی مردابهای خیانت میدهند
بی تو
پاسدارانِ رویشها
هیچ نوری را به سفرۀ برگهای سپید
نمیبرند،
هیچ سیاله یی را
در پای ریشه ها نمیریزند
بی تو
صداها به حنجره ها باز می گردند
و فریاد
ـ بی هیچ قامتی ـ
در حجمِ ورم کردۀ فضا
میخوابد
بی تو
ـ حتاـ
دشتها بی پهنا میشوند
ـ۲ـ
از تاق فراموشی
چون ترانه سازِ سرگشته در چاهسار سکوت
برگرد
با اقیانوس چشمانت
کوچکیهای سکوت را فرو ریز
و با طلوع سرانگشتانت بر شبکدۀ پیکرم
هستی را در یاخته های کرختم
بیدار کن
کابل ـ ۱۸ سنبله ۱۳۶۲