از من مرنج
از من مرنج
من بوسه گاه ابدی خویش را
در نشانِ گامهای تو یافته ام
ای نگینۀ آسمان
افسرده – پَر چون مرغِ غروب
از سرزمین رؤیاهای من مرو
از دستهای من مرو
آشیانت را
جاودانه در خود دارم
ای تاجدارِ اوجهای نور
از من مرو
در نگاه هایِ اشک آلودم
آیه های پرستشِ خود را بنگر
و در کاهیِ سیمایم
انتظاری
به پهنای هرچه خزانست
ای کلیدِ شهربندِ آروزهای ناشگفته ام
از من مرنج
بنگر چه بنده وار
بر آستانِ نوازشِ دستانت
سر مانده ام
ای دریچۀ الماسیِ سحر
بانوی هفت – شهرِ قصه های عشم
از من مرنج
مرا در تنهایی اندوه
تنهاتر مساز
من زیستن را
در انتظارِ دیرپای تو آموختم
و مردن را
در فراق تو
خواهم آموخت
از من مرنج
من فقیرترین فصلِ سرنوشتم
کابل ـ ۱۸ حوت ۱۳۶۳