در سوگِ گهواره
دستواره های شکل نبسته را
به دعا باز مکن
در رواقِ لاژوردینِ آسمان
نیایشت را
پژواکی از بلندا نخواهد بود
دوزخیان
ـ در حجابهای مسخ ـ
ستاره گانِ بال بسته را
از سر انگشتانِ کوچکِ تو
می چینند
چشم
بر حکایتِ افسرده گی نگاه ها
باز مکن
شکلواره های هستی
در زلال خوابیدۀ چشمانت
آشیان نخواهند کرد
دوزخیان
از رویشِ سبزینۀ چشمانت
بربالِ شعرهای من
می ترسند
زهدانِ الهۀ سپیده را
در نیمه راه این سفرِ نافرجام
آزاد ساز
همزادانِ تو
دار بستهای کبودِ اندوه را
در چهار راه فرداها
تجربه نخواهند کرد.
کابل ـ جوزای ۱۳۶۳