صدایی از حنجرۀ نیاز
لبانِ طلوع بار را
از اندوه آواهای کبود
بسته مکن
در تنگنای جدایی هاست
که واژه های مسخ شده
بر حریرِ گوشهای تو میخوابند
ورنه
این سراب هستی
ـ تنوارۀ کفن پوش من ـ
بیگانه از صداست
پیوسته در سجود نگاه های تو
آبستن خداست
ـ۲ـ
گامهای کهکشانی را
از سنگفرش راه کلبۀ من
بیگانه مساز
زیرا تنورِ فردا
در انتظار آذرخش نگاه های سبز تو سرد است هنوز
گهوارۀ امید را
از فراق نوازش دستانت
ویرانه مساز
بگذار تبسمِ ارغوانِ لبهایت
بر سیمای جشنهای قرمز
بپیچد
وخضوعهای مردی
ـ از تبارِ بلورهای بنفش ـ
در طنین گامهای تو
بشگفند
کابل ـ ۶ ثور ۱۳۶۳