تا فرجام
۱
مسافر زیبا!
باری
راه را در گندمزارِ تنت لمس کرده ای؟
راه
ـ در نجابتِ بی پایانِ خویش ـ
عفتِ بی برگشت است
میدانی
راه
از دلهرۀ نا رسیدن
در نگاه – فرشِ کبود
میمیرد
مسافر زیبا
من راه را
در دستهای تو میجویم
و تو
از راه نخواهی رفت
(برگشت
چون چشمان شبینۀ کودکت
بر تو بسته است،
برگشت
بر فروغِ سبز نگاه هات
هرگز
نخواهد شگفت)
مسافرِ دلتنگ، میدانم
در نیمه راهِ بی آتشی
با رؤیای دودیِ هرجنگل
می آمیزی
مسافر دلتنگ
گامهایت
ـ در سترونیِ سنگلاخ ـ
طلوعِ عشق را
فراموش کرده اند
آه، مسافرِ تنها
آنجا
ـ که از آن آمدی ـ
دیگر شکارِ یادِ ترا
هیچ آتشِ تیری
به خون نمی نشاند
آنجا
داری دگر برای نام تو افراخته اند
ـ ۲ـ
همسفر
دیگر اگر توانِ رهیدن
در دستهایِ بی نمت
خشکیده است
دیگر اگر سرودِ آفتاب
در حجمِ گلویت
نمیروید
من گرمایِ سلامت را
به آخرین منزل این راه
خواهم گفت
و با الهۀ فرجام
برای آمرزش تو
جاوادانه دعا خواهم کرد
کابل، ۱۲ جدی ۱۳۶۳