دو باره
چراغدارِ شهرِ عشق
به چشمهای داغدارِ من
کنون دوباره میرسی
خوشا خوشا طنینِ گامهای تو
که با بنفشه، با نگاهِ سبزِ صد چمن
ـ دریده پیرهن ـ
ز هر کناره میرسی
به چترِ غم – سرشتِ شب،
چو خوشه های آفتاب،
پاره پاره میرسی
نویدِ آسمانِ عشق!
مگر کمر گشاده ای
که با هجومِ نور، با ستاره میرسی؟!
کابل، ۹ حوت ۱۳۶۳