صمیم
صمیم
ـ رفیق لحظه های تلخِ درد
حضور داغ مجمر نبرد ـ
چه شد که پَر به آشیانِ عاشقان کشیده ای؟
زمین چه کرد با تو
ای شکوه اوج
که بوسه بر سکوت خاک داده ای؟
چه رفت بر طلوعِ چشمهات
که سرنوشتِ روز را به جام شب نهاده ای؟
*
هنوز قامت بلند تو
کنار جاده های شهر
یادگارِ سبزِ تاجِ سروهاست
و خنده
پای گونه های تو
هنوز
صداقتِ سپیدِ بامدادِ راه ماست
هنوز در ضمیر دست من
حکایت خموشِ دست توست
چنین که رفته ای
هزار خانۀ سیاهپوش در غمِ گسستِ توست
*
صمیم
تو خفته ای
هرات را به سوگِ ارغوان کشیده ای
نمازِ مقدمِ غروب را
به چادرِ بنفشِ پلکهایِ آسمان کشیده ای
*
صمیم
رفیق ما
تو جاودانه در خطوط سرگذشت ما تنیده ای
به برگهای سُرخ یاد نامۀ قراولان نور
شگوفۀ به خون نشستۀ سپیده ای
کابل، ۷ عقرب ۱۳۶۵