بامدادیها ۳۷-۳۹

-۳۷-

شب می پرد از نگاهِ دلگیرِ زمین

بر بال نهاده بارِ تصویرِ زمین

با فالِ سپیدِ شهر آمیزه به جنگ

خونین شده بامدادِ تقدیرِ زمین

۳۱ سنبلۀ ۱۳۶۵ – کابل

* * *

-۳۸-

باید چو سپیده تاجِ ناهید ربود

در پِلک تو آشیان کنان، دید ربود

باری چو نگاه من به دیدار تنید

و زچشمِ تو خونبهای خورشید ربود

۱ میزان ۱۳۶۵ – کابل

* * *

-۳۹-

برگرد که دیگدان زدود است تهی

در گاه سپیده از سجود است تهی

با بانگِ قدمهات، زمین آبستن

بی عطرِ نفسهات، وجود است تهی

۳ میزان ۱۳۶۵ – کابل