از خویش

 

از خویش/ به سببِ خویش/ چونان خود (Per  se لاتین/ par soi)

متداول در زبان عصر مُدَرسی، به چیزی گفته می‌شود که برای وجود داشتن یا مطرح شدن نیاز به چیز دیگری نداشته باشد.

ارسطو در انالیتیکِ دوم، مفهوم «به سببِ خویش» را در مبحث «حمل»، «تعلقِ گوهری» می‌خواند (مثلاً تعلق خطّ به مثلث، تعلق گوهری است زیرا خطّ در تعریفِ چیستیِ مثلث وجود دارد). وی می‌گوید: «… چیزی که به سببِ خود به چیزی دیگر تعّلق می‌گیرد، «گوهرینه» نامیده می‌شود، ولی چیزی ک به سبب خود به چیزی دیگر تعلق نمی‌گیرد، «عَرض» خوانده می‌آید… ولی «تعلق‌گیرندۀ گوهرین» همان «چونان خود» تعلق‌گیرنده است؛ برای نمونه، «نقطه» و «مستقیم» در گوهر خویش به خط تعلّق می‌گیرند.» (ارگانون، دفتر ۱،فرگرد۴)