پروا/ پرواگری/ سنجیدهگی/ صرفهجویی/ دوراندیشی (Prudence فرانسوی و انگلیسی/ Phronésis یونانی/ prudens لاتین)
۱ـ در فلسفۀ اخلاق ارسطو، پرواگری یکی از فضایل بُنیادی است که مربوطِ حوزۀ خِرد عملی میگردد. از دیدگاه او حکمت (سوفیا) فضیلتِ خِرد نظری است و سنجیدهگی فضیلتِ عقلِ عملی است که امورِ نیک و بدِ بشری را از هم تمیز میدهد و کاری با حقایق جاودان و استدلالهای تیوریک ندارد. سنجیدهگی به حوزۀ فن (آرت) و صنعت هم تعلق نمیگیرد.
۲ـ کانت سنجیدهگی و پرواگری را مهارت در گزینشِ وسایل برای دست یافتن به بزرگترین رفاه برای خود، میداند. وی احکامِ مشروط (Impératifs problématiques) را که معطوف به تحققِ یک هدفِ معیناند (مثلاً: اگر میخواهی خانه بسازی از فلان مواد استفاده کن…) و هیچگونه جنبۀ اخلاقی ندارند، از احکام غیر مشروط (Impératifs assertoriques) که مهارتی برای دستیابی به رفاه است (هدفی که همهگان به دنبال آنند) متمایز میشمارد.
۳ـ خصلت کسی که خردمندانه و با احتیاط عمل میکند تا به کس دیگری آسیب نرسد.