از نام تو آغاز شدم
در حوصله روییدم
در حوصله خواهم مُرد
پیوند
دستانت را
برشاخه های شبهایم
بیاویز
چشمانت
این آیینه های هستی را
بر چترِ پولادیِ انتظار
باز کن
شامگاه را
با سر انگشتانِ نگاه ها
از دامانِ زمان
برچین
فاصله ها را
با تموزِ دستهای به هم پیوستۀ مان
آتش زن
تا نقطه ها
ـ نیزـ
بمیرند
باری
سرودِ بامدادیِ باد را
ـ که رؤیای ترا
برآشفته گیِ ذهنِ علفهای خموش
می بندد ـ
ار زبانِ سنگیِ این حوصله بشنو!
کابل ـ ۲۵ جوزا ۱۳۶۳