روانکاوی وجودی /روانکاوی وجودگرایانه (Psychanalyse existentielle)
طرحی که سارتر از تلفیق روانکاوی و پدیدارشناسی در پایانِ اثر معروفش به نام «هستی و نیستی» (L’être et le néant) ارایه کرد، وی وجودِ ضمیر ناآگاه را که فروید مفروض داشت، رَد کرد و به جای آن وجودِ یک «برنامۀ بُنیادی» را طرح کرد که همه هستیِ یک سوژه (فردِ فاعل) را در خود متحد میسازد و بر بنیادِ آزادی و اختیارِ کاملِ شعورِ این سوژه به این هستی معنا ارزانی میدارد.
سارتر با پرداختن به تحلیل و شرح زندهگی چندین نویسنده چون بودلر، مالارمه، ژنِه و فلوبر، تحقق آن «برنامۀ بُنیادی» را نشان داد.