در لرزۀ برگشت
در تو خفتن
تنیدن است در جاودانه گیِ آفتاب
در تو بودن
شگفتن است در جاریِ نگاه و دست
از تو رفتن
شکستن است در سکوتِ دوزخیِ شعر
اینک
که شاخه های شکستۀ دستانم
بر شانه های شب گرانی می کنند،
نگاهم
در منشورِ اشک
کمانه های پَر آشفتۀ دوزخ است
و اندوه
در بیکرانه گیِ بنفشای خویش
دار بست رؤیا هام
نامت
ـ همچنان ـ
چون عصارۀ زمرد
در من پهن است
و لبخندت
چون طلوع باورها
در خاطره هایم
باز
با یادِ برگشت
سکوت در من می سوزد
و راه در گامهایم می لرزد
آه، بامدادانِ من بگو
باری در اقیانوسِ چشمانت
بادبانی از انتظار
قامت افراشته بود؟
ماسکو ۲۲ اسد ۱۳۶۳