رها در مرمرِ بلندا
بهارِ رهاییت را
در همیشه های تنهایی خود
جشن میگیرم
در آستانِ پرواز
دستانت را به من بخش
تا اوجها را
با بلندای مرمرین آنها
فریاد زنم
چشمانت را به من بخش
تا در زلالِ سبزِ نگاه هات
اندوهِ آسمان را
برخموشِ آبها
فرو ریزم
گامهایت را به من بخش
تا زنده گی را
به وسعتِ آمدنت اندازه گیرم
آه، بامداد من
تراوشت را به من بخش
تا شهر را
به جشنِ روشنایی و بهار
مهمان کنم
باری
تنهایی ام را بگیر
تا در گرمایِ حضورت
خزان خزان خاک شوم!
کابل ـ ۲۲ ثور ۱۳۶۴