نیتمندی/ روی آورندهگی/ حیث التفاتی (Intentionality)
«نیتمندی» مفهوم بُنیادی پدیدارشناسیِ (فنومنولوژی) هوسرل (Husserl) است. وی این مفهوم را از فیلسوف و روانشناس فرانتس برانتانو (Franz Brentano) به عاریت گرفت. برانتانو پدیدههای روانی را از پدیدههای طبیعی در این نکته متمایز میشمرد که پدیدههای روانی همیشه به چیزهای دیگری به جز خود شان مراجعه میکنند، یعنی پیوسته به سوی دریافت کردن یک محتوا و درونمایۀ دیگر توجه دارند. نیتمندی یا روی آورندهگی همین ویژهگی شعور (آگاهی) است که همیشه «آگاهی از چیزی است» یا به دیگر سخن، به حیث مصدر یا اصل اندیشندهگی (Cogito) (Cogito) (شناسنده)، اندیشه شدۀ (Cogitatum) (شناخته شوندۀ) خود را در خود دارد.
از این دیدگاه، روی آورندهگی، ساختار و عمل بُنیادی شعور است که به وسیلۀ آنها، شعور از «در بستهگی» و «درون بودنی» بیرون میشود تا به روی اشیایِ مورد نظر در جهان و به روی دیگر شعورها باز شود. در پدیدارشناسی هوسرل، تقابل بین سوژه (عالِم) و ابژه (معلوم) از میان میرود، چون سوژه از طریق روی آورندهگی یا نیتمندی، ابژه را در خود میداشته باشد. ایدهآلیزم هوسرل در همین حکم نهفته است.