عید
از دریچۀ کدامین سلام
توان به چشمان تو ره یافت؟
با چادرِ نوازش این پیغام
توان برشانه های مرمرینِ تو ریخت؟
عید را
چون سبدِ سبزِ فرجام
برشاخه های بلندِ دستانت
می خوانم
کاش
روزهای مان را
ـ که جوهرِ لیمویی زمان اند ـ
در عیدگاه سینه هات
خاکستر سازی
و دستان خشکیده ام را
در طراوت دستانت
به رویش بنشانی،
و زبان بسته ام را
با ترانۀ لبانت
به گویش
تا باری
این کلام لرزان را
در حنجره ام باز خوانی:
عیدت مبارک!
کابل ـ ۱۱ سرطان ۱۳۶۳