به تاجِ نخل
به قربانیان شهر بصره
بصره
پای درد های تو ز دور میرسم
از درودِ پایگاه نور میرسم
من
ز راه تشنه از عبور میرسم
من
سلام انقلاب را
به تاج نخلهای تو
چون نگنیۀ غرور می نهم
من
به هر کجا که ملتی به سربِ داغ خو گرفته است
سینۀ غرور می نهم
چون ز آشیانۀ غرور میرسم!
***
بصره
کوچه هات پُر زسنگر و غمِ شهیدِ خفته است
آسمان تو
ـ چو نم نمِ بهارِ ما ـ
امیدِ خفته است
دختران تو
ـ که بر تنورِ آتش و نبرد و اشک و عشق بوسه داده اند –
با سپیدۀ نگاه شان
کبوترانِ صلح را به بر کشیده اند
من چو فتحِ آرزوی دختران تو
صبور میرسم
***
بصره
دشمنان روز
قلبهای کوچک هزار کودک بهار ناچشیده را
به زخم آفتاب بسته اند
دستهای مفرغین خویش را
به شامگاه خانه های فقر شسته اند
لیک
با گلوله یی که لای پلکهای عشق خفته است
ـ آن حقیقت بزرگ ـ
میرسی به آبیِ شکوه صلح
و آن دقیقه من
به بال عطر کوجه هات
با سرور میرسم
بصره/عراق ،۲۰ نوامبر ۱۹۸۶