در پیوند سبز رویش (۱)

در پیوندِ سبزِ رویش ۱

 

چشمه، آنگاه، که مست

جاریِ وسوسۀ خون زمین را

به تبِ رویشِ دستانِ علفهای غمین می بندد

من به دستانِ تو می اندیشم

 

یا، که گلهای فروخفته به پایابِ شبانگاه

چشم بر جلوۀ صبحانۀ پر شبنم نور اند

من به دستان تو می اندیشم

 

یا

    بهاران

           ـ که هراسان ـ

پشتِ نقشینۀ بشکستۀ سرما

رُخ به نمناکیِ سبزِ غزلِ باغ نهاده ست

من به دستان تو می اندیشم

 

دست من

ـ خشک ترین ساقۀ شعر ـ

چون نهد خاطرۀ رفتۀ باران

                                به کفِ تشنۀ باد ـ

من به دستان تو می اندیشم

 

کابل، ۱۹ میزان ۱۳۶۴