جزیرۀ وحشی
تو ای جزیرۀ وحشی
که رؤیای شبستان خدا را
بر بالهای امواج
تکرار میکنی
به یاد دار!
سردابه های عرش
از محرابِ خزانیِ تاکها بریده اند
*
تو ای جزیرۀ وحشی
که ستاره گان را چون خویش
باکره میپنداری
به یاد دار!
قانون کهکشانی
گیرا تر از سواحلِ کرختِ تست
*
تو ای جزیرۀ وحشی
که باد را
عاشق یگانۀ بیدهای زلف – افشان خود میدانی
به یاد دار!
این هر جاییِ دریده – پیرهن
آشنایِ دیرینۀ جنگلهاست
*
تو ای جزیرۀ وحشی
که آفتاب را
نماز – خانۀ رویش و بهار میخوانی
به یاد دار!
این مجمرۀ وحشت
خواب عاشقانۀ آشیانه ها را می رباید
*
تو ای جزیزۀ وحشی
که شام را
دریچۀ نجوای گیاهانِ گرسنه میدانی
به یاد دار!
این رواق بیهویت
دار بستِ همیشۀ فریادهاست
*
تو ای جزیرۀ وحشی
که صدای گامهای نخستین مهمان را
اجابت دعا های شبانه ات میخوانی
به یاد دار!
این مسافر دلتنگ
با نگاههای زخمیِ نمناک
بلندای ایمانت را فتح خواهد کرد.
کابل، ۱۰ جدی ۱۳۶۸